De allerlaatse dag met een zeer interessante professor.
De vele vele indrukken en afspraken van de propvolle reis begonnen nu toch wel zijn tol te eisen. Ik had me zo voorgenomen om nog even een half uurtje te hollen op het dak, maar het leek wel of ik vermoeider opstond dan dat ik naar bed was gegaan. Prompt ging ook alles mis deze dag. Ik moest een DVD ruilen bij Virgin (had gister twee dezelfde gekocht). Na kwartiertje lopen kwam ik bij de vriendelijke virgin mevrouw. Op de vraag of ik deze DVD kon ruilen keek ze me verward aan: Daar stond een slaperige kale (mooie 
)jongen die pontificaal een reeds geopende DVD ophield en in haar richting duwde. De verkeerde dus! Weer terug naar hotel. Sleutelkaartje kwijt! Nieuwe gehaald, naar Virgin en daarna direct door naar het congres. Congreskaart kwijt! Het begon nu toch wel ernstige vormen aan te nemen 
Eenmaal binnen gingen we nog even langs bij Marie-Anne, de conference manager en Nederlandse. Ik had haar aan de telefoon gehad toen ik de reserveringen maakte. Op e gang kwamen we Brad Inman tegen (je weet wel de groete baas van het spul). Ik zei "Hi Brad!" op een toon alsof ik hem al jaren ken. Marijn barste direct in een bulderlach uit. Zodat arme Brad verschrik naar zijn broek keek of zijn gulp open stond, want waarom zou dat meisje anders zo lachen? 
Na een bijzonder slaapverwekkend verhaal. Ik heb geeneens meer een idee waar het over ging, kwam de laatste spreker van het congres. De briljante professor Lawrence Lessig .
Hij is zeer invloedrijk en zijn boek "The future of ideas" baanbrekend. Lezen dus!
Een interssant punt waar hij ons op wees is bijvoorbeeld dat de baanbrekende uitvindingen van de laatste tien jaar allemaal gedaan zijn door kinderen en meestal niet-Amerikanen. Denk aan Napster, ICQ, Google, Linux, MP3 etc. Als je geen monopoly hebt of een holywood ster bent, dan heb je geen schijn van kans tegen deze nieuwe ontwikkelingen. De grote bedrijven trachten de ontwikkelingen tegen te houden (denk aan MicroSoft), maar zullen uiteindelijk toch het onderspit moeten delven. Een goede les voor funda. We hebben een monopolie en zullen toch innovatief moeten zijn en ruimte moeten scheppen voor jonge, frisse nieuwe ideeen en onconfensionele oplossingen.
De presentatie zat bijzonder goed in elkaar en het is moeilijk een korte samenvatting te geven. Kijk op zijn weblog voor het echte verhaal.
Toen het congres afgelopen was en we zwaaiend en zingend afscheid genomen hadden van Brad (die met zijn hele gezin op het toneel stond) gingen we op weg naar Sauselito. Een mooi uitzicht op SF, een mooi beeld van de Golden Gate in de mist en een lekkere diet Coke. Marijn zaten nog lang te mijmeren over de professors woorden. Vastbesloten om naar de film te gaan - zagen we daar op het allerlaatste moment vanaf. Te moe om ook maar ba of boe te zeggen. Na een indiaanse curry de wekker gezet op half vijf en snel in dromenland verzeild.
Het was een hele goede trip. Heel veel ideeen opgedaan en veel bijzondere en interessante mensen gezien en gesproken. We zijn met funda op de goede weg. Waar die naar toe gaat en hoe lang die is? Geen idee 
Funda goes to the movies
Vandaag toch maar vroeg uit de veren. Thijs was ons natuurlijk voor want die vertrok reeds om half zes richting amsterdam en zijn twee(drie?) vrouwen.
Als eerste spreker stond Mike Long op het programma, de directeur van de amerikaanse funda, homestore. De teloorgang van dit bedrijf gaat maar door. Richard Sommers had ons gisteren al gewaarschuwd: de Texanen hebben daar de macht overgenomen, met alle gevolgen van dien. We gingen er maar eens goed voor zitten. Mike had een standaard verhaaltje over hoeveel bezoekers en pageviews de site wel niet haalde. Ik ben blij je te kunnen vertellen: funda doet het relatief gezien stukken beter!
Mike gaf aan dat ook in de VS het grootste pijnpunt zit dat zoekers massaal on-line zitten en dat makelaars ze nog steeds of-line (print) proberen te bereiken... Ook interessant is dat bijna iedereen die on-line zoekt als ze een aankopende makelaar zoeken, deze on-line vinden en dat men gemiddeld met 1,2 makelaar spreekt alvorens deze aan te stellen. Je moet je dus goed presenteren als makelaar: de eerste indruk telt. 
Wat ook telt is de response tijd: consumenten verwachten een steeds kortere response tijd. Makelaars spelen daarop nog onvoldoende in. Ze zien een mail als een minder medium dan bv telefoon - terwijl de zender dat als gelijk medium ziet.
We spraken nog even na met Alan Dalton, president of Realtor.com (dat is de homestore site maar dan met een andere naam - alsof je funda plots weer nvm.nl ging noemen) Alan is net als de andere texanen een doorgewinterte makelaar. Op zich niks mis mee, maar de echte internet mensen bij Homestore zijn aan de kant geschoven en er is geen enkele innovatie meer en alles is gericht op het belang van de makelaar ipv de bezoeker, de consument! 
Alan vertelde ons dat van de 1 miljoen mails die er maandelijks verzonden worden van bezoekers van relator.com naar makelaars met vragen om meer informatie de helft er NOOIT beantwoord wordt!. 
Dat is dus levensgevaarlijk, want als je als bezoeker twee keer geen antwoord gehad hebt op een vraag, vraag je natuurlijk nooit meer wat. De oplossing is niet zo simpel. De makelaars moeten geleerd krijgen wat ze met vragen en leads doen, de vragen moeten meer geautomatiseerd beantwoord kunnen worden en eventueel kan een centraal call centre helpen. Marijn en ik kregen prompt het idee voor 0900-funda!
Tussen de middag hadden we een afspraak met de jongens van luxeryrealestate, je weet wel waar we een week te voren langs waren geweest in Seattle. Dit maal hadden ze hun grote baas meegenomen. Grote baas inderdaad: Don Corleoni zal je bedoelen.
De man kan half leunend op een stok met zilveren knop, haren in het vet strak achterover gekamd op ons af. "Who are you?" vroeg hij ons fluisterend. "Uhh... nou, wij dachten dat jij juist een afspraak met ons wilde hebben..." De Don keek naar zijn twee jongens - "what is this about?" beet hij hen toe. Nadat de jongens hem gerust gesteld hadden en hem ongetwijfeld een miljoenendeal in het vooruitzicht hadden gesteld gingen we maar naar buiten om in een Starbucks samen een koffie te drinken. Voordat de Don er erg in had, had Marijn hem al toevertrouwd dat een grote cappucino en een watertje heerlijk zou zijn. De Don was overweldigd door zoveel kortdaadheid. Hij ging in e rij staan om wat voor ons te halen en daar daarmee meteen twee primeurs: voor het eerste van zijn leven in een rij staan voor iemand anders en.... voor het eerst in een Starbucks. Dat leek Marijn en mij stug want zijn kantoor in Seattle zit notabene NAAST de allereerste Starbucks en in Seattle zitten er (zoals jullie ook allang weten) op elke hoek wel 6 Starbucksen. 
Gelukkig voor ons beeld van de Don, had hij voor zijn jongens natuurlijk niets meegenomen ("you boys are allright hey?" zei hij ze niet aankijkend). Na een heel lang half uur stonden we buiten. Pffft. Marijn was inmiddels uitgenodigd op zijn jaarlijkse europese skitrip en voor de Don stond vast dat de miljoenen binnen zouden stromen ("No off course the magazine will not help sell the house, but it is nice to have your house in it anyway") Opvallend was wel dat de Don voor de foto plots geen stok meer nodig had
's Middags hadden we nog wat tech sessies met Dick Ward die we nog kennen (en hij ons ook!)van drie jaar geleden. Technologisch beginnen de Amerikanen nu wel heel erg achter te lopen. Weer was de focus: hoe kunnen we geld met leads verdienen? Wel zagen we een leuke nieuwe wijze van buurtgegevens presentatie door de New York Times .
Snel terug hollen naar het hotel en op naar plumpjack, het restaurant waar we hebben afgesproken met Michael Tchong, die ik ken van een eerdere reis met de ING (tig jaar geleden) en die Marijn ook al eens in Nederland had gezien. Michael is trendwatcher en grote innovator op media gebied.Zijn laatste project TrendScape is een groot succes. (we hebben het boek op kantoor liggen voor de geinteresseerde). Michael had weer allerlei nieuwe roddels, die we natuurlijk hier niet allemaal weg gaan geven. Het is zijn vaste overtuiging dat (tijd)compressie de belangrijkste en invloedrijkste gebeurtenis is van dit moment. Nou roep ik dat ook al jaren - dus was ik het daar gelijk mee eens 
De Ring van Wagner (opera) duurt nu korter in een uitvoering dan ooit - scheelt al snel een uurtje. Mensen verwachten snellere response (zie het voorbeeld van Realtor.com), de communicatie wordt korter. De bestanden steeds meer gecomprimeerd. Het is niet terug te draaien. Het is niet altijd leuk, maar we moeten oplossingen vinden om er mee om te gaan. Multitasken dus: twee dingen tegelijk doen. Dat deden wij bij Plumpjack ook: we leerden en aten gelijk een bijzonder smakelijke maaltijd overgoten met de beste wijnen die Californie te bieden heeft. Op straat hielden we een taxi aan om terug te gaan naar het hotel. Achter het stuur zat niemand anders als Shorty. Je weet wel die jongen van 11 uit de Temple of Dome film (Indiana Jones). Hij kwam nauwelijks boven het stuur uit. Ik wasn danook bijzonder blij dat ik een paar minuten later rustig onder mij dekbedje kon inslapen...
Funda goes Google
Dit was een dag waar we toch wel naar uit hadden gekeken: we zouden (weer) naar Google gaan. Weer omdat we daar 3 jaar geleden ook al langs waren geweest. We zochten dus naar dat kleine kantoortje in Mountain View toen we plots voor een gigantisch kantoor stonden. Waren we verkerd of...nee! daar stond het: GOOGLE. Een enorm gebouw, zeg maar complex waar duizend mensen in werken. Tsja dat is andere koek dan dat kantoortje van toen. Binnen in de receptie konden we direct mee genieten van de laatste zoekopdrachten vanuit de hele wereld: die worden daar namelijk geprojecteerd. We hadden een afspraak met raymond Nasr - die één van de leukste en aardigste mensen bleek te zijn die we ooit hebben ontmoet. Hij viel ook direct op zijn zijn grijze kostuum met strik. Je moet je voorstellen dat voor de rest de medewerkers van Google zo'n 24 jaar oud zijn en gekleed gaan in een t-shirt met shorts. Helaas mochten we ook bij Google geen foro's maken, dus kan ik jullie weinig laten zien van het gebouw en de mensen. En er is veel te zien: Overal staat eten en drinken omdat Google vindt dat de medewerkers dat binnen 25 meter moeten vinden. Dit is werkelijk Nerd Paradijs. Als je jaren lang gepest bent op school omdat je te slim bent en dan kom je in een omgeving waar iedereen wiskunde leuk vindt en met de meest ingewikkelde boeken rondloopt (ik begrijp de titel al niet eens ) dan voel je je thuis. Ook omdat ze bij Google een wasserette hebben, een paar Seways (Max Planck en Niels Bohr genaamd), een fittness ruimte waar fitness first drie keer inpast, een massage ruimte en heel veel massage stoelen en... een restaurant met zoveel eten dat heel Amsterdam er zou kunnen eten. Nee echt!: we hadden nog nooit zo iets gezien. wel 50 verschillende soorten frisdrank, chinees, italiaans, amerikaans, noem het maar op en het was er. En: allemaal gratis
Raymond liet ons ook nog de geodisplay zien: een projectie van een globe met daarop de wereldwijde activiteit op google. in de belangrijkste talen. Dus in steden als New York zie je hele hoge "vlammen" oplaaien in het blauw (engels) en in Amsterdam en klein vlammetje ('s nachts) in het rood. Een heel indrukwekkend gezicht dat we gelijk ook wilden hebben voor funda in nederland...
De sfeer bij Google is moeilijk te beschrijven, maar het is vol passie, dynamiek en de energie spat er van af. Overla in het gebouw hangen whiteboard vol met aantekeningen, je ziet in hoekjes mensen aan andere mensen hun ideeen en vindingen presenteren en bespreken, iedereen heeft een Google T-shirt aan en je merkt: deze mensen hebben de baan van hun leven.
Natuurlijk mchten we geen vragen stellen over de beursgang, maar ik denk dat de medewerkers van Google eigenlijk helemaal niet geinteresseerd zijn in geld, het gaat hen om oplossingen en meer puzzles.
We aten met raymond in het restaurant en nadat we onze keuze gemaakt hadden (moeilijk!) aten we met Jen. Zij is een user interface designer en werkt al 5 jaar bij Google (en dat is heeeeel lang daar)
We wisselden onze ervaringen uit en het blijkt dat Google vaak veel de zelfde problemen tegenkomt als wij. Ook bij Google is Mobiel een prioriteit en doen ze veel aan usability research. Toen raymond een telefoontje tussendoor kreeg hoorden we hem zeggen dat hij niet kon spreken omdat hij in een meeting zat "with the guys from SWEDEN" het blijft moeilijk om te weten waar amsterdam ligt.
We kwamen meer te weten hoe Google denkt over single page interface en welke onderdelen goed en minder goed werken. Na een leuk gesprek was het helaas weer tijd om te gaan.
Onze delft blauwe huisjes hadden hier ook een goede uitwerking en raymond en Jen waren er zichtbaar blij mee.
Bij het handenschudden greepik mijn kans en vroeg raymond of we niet in aanmerking konden komen voor een Gmail account. Hij had er nog twee zei hij en die waren voor..............Marijn en Mij!!! 
Heel tevreden stapte we de auto in, snel op weg naar MarcoMedia.
Daar spraken we met Tony, Mike, David en Ramin. Het ging met name over single page interface. Dus hoe internet van een pagina naar pagina gedachte naar een vorm gaat waarin alles gebeurd op 1 pagina. Er zijn nog niet zoveel voorbeelden hiervan, maar het absoluut de manier waarop internet werkt over enjaar of drie/vijf. De presentaties waren vrij technisch, maar wel interessant en het bleek dat MacroMedia net als Microsoft heel erg denkt in experiences. Het grote boek dat ons dat geleerd is is natuurlijk
Experience economy van Pine.
De gedachte is dat als de bezoeker/klant een goede ervaring heeft zij/hij daar meer voor over heeft. denk aan een kopje koffie bij Starbucks ipv bij McDonalds.
Ook net zoals Martijn en Jen is Macromedia druk bezig met mobile. Dat is de groeimarkt. Natuurlijk zijn we qua dekking in Europa een stuk verder, maar hier worden toch altijd de goede businessmodels uitgedacht en uit getest.
Overigens als je wilt werken bij MM heb je wel de Nana Mouskouri look nodig.
Na 4 uur MM gingen we naar het hotel en direct door naar het restaurant Asia de Cuba ingericht door Philippe Starck, veel pluche, zilver en kristal en heerlijk fushion eten.
En dat was weer een indrukwekkende en drukke dag in SF
PS: Raymond kwam zijn belofte na: mijn adres is marquejoosten@gmail.com !
Op naar San Francisco!
We zouden op 13:15 vliegen, midden op de dag dus, weinig tijd om dingen te doen in Seattle of in SF. Laten we zeggen: een echte reisdag.
We besoten om eerst nog in Seattle het Music Experience Center te gaan: een gebouw van Frank Gehry waar je alles met muziek kunt doen en leren en met allerlei troep van zangers en bandjes.
Het is een heel mooi gebouw, golvende platen aluminium, koper, veel hout en staal. Helaas is het gebouw beter dan wat er in staat. Omdat we nog maar een klein uurtje hadden besloten we niet naar de muziek afdeling te gaan, maar naar het SFM (Sience Fiction Museum). Daar zagen we de maskers van de Klingtons, de oren van mr Spock, talloze robots etc. We waren er in 5 minuten door heen. Leuk als je alles van SF weet, maar het is voor romantici als Marijn en Thijs niet weg gelegd.
Dan maar naar het vliegveld. Dat bleek een goed idee te zijn want de veiligheidmaatregelen waren weer zo strikt dat het samen een uur duurde voordat we door alle controles heen waren.
Gelukkig is het maar twee uurtjes vliegen naar SF en kwamen we om half vier in een zonovergoten SF aan.
Daar stond onze nieuwe bak klaar (een gouden dit keer ) en met de hulp van Trees kwamen we door ChinaTown bij het hotel. Thijs kreeg nog wel de schrik van zijn leven toen we in de buurt van Mission/Folsom plots allerlei mannen poedelnaakt op de stoep zagen lopen. nadat ik had uitgelegd dat ons hotel aan de andere kant van de stad ligt, kwam hij weer een betje bij
De fitness ruimte is hier fantastisch: op het dakterras. ik maak er nog wel een foto van.
gegeten bij ons favoriete restaurant in SF: Kuleto - een italiaan
Toen bedje ingerold en heel lekker geslapen.
