De lange, lange - zeg maar gerust hele lange reis...
schipholhad het geloof ik nog nooi zo druk gehad. Hele families, weeshuizen en ongetwijfeld hordes terroristen hadden uitgerekend vandaag uit gekozen om te gaan vliegen. Extra beveiliging hielp niet om het een beetje door te laten stromen... Zo was er voor de incheckbalie een man die ons vroeg om tickets, die we natuurlijk niet hadden. Van e-ticketing had ie nog nog gehoord en na veel vijfen en zessen mochten we door. Toen hadden we gelijk ons eerste uur vertraging aan onze broek (je merkt: er volgen er meer...
Maar goed: het feit dat Marijn en ik ons zelf op een noise reduction kop telefoon tracteerden maakte al veel goed. Na een lange rij voor paspoortcontrole en eerste beveiligingscheck kwamen we in de wachtkamer en konden even bij komen. Na nog twee veiligheidschecks stonden we klaar om in te stappen toen er plots werd omgeroepen: "Wil mijnheer Vieleers naar de balie komen!"
Wat kon dat betekenen??? 0)
Was karine nu al bevallen? was het bod op hun droomhuis geaccepteerd? of WAT!?
Thijs had dusdanige scenes gemaakt bij het inchecken dat united hem een upgrade aanbod naar
[/b]FIRST CLASS[b] iets wat Thijs natuurlijk direct afwees omdat hij liever bij M&M wilde blijven. (of vond hij het eng om alleen te vliegen - we zullen het nooit weten
)
Toen we eenmaal alle tassen en jassen netjes hadden opgeborgen in de over head lockers kregen we te horen dat we nog een extra uurtje vertraging hadden. Gelukkig kwam de stroom chardonay snel op gang en merkten we na een half uurtje uberhaupt nergens meer iets van!
Thijs viel al snel in slaap en Marijn en ik hielden een competitie brickbreaker op de blackberry. Ik denk dat als we terugkomen snel langs de arbo dienst moeten vanwege duim rsi klachten.
Natuurlijk waren we te laat voor onze aansluiting in Chicago, maar de overstap ging toch heel snel. We waren netjes over geboekt naar de volgende vlucht en na een extra 4 en een half uur stonden we in Seattle. WIJ WEL - onze koffers waren helaas achter gebleven
in de handen van ijverige united medewerker in Chicago... Dan maar eerst de auto opgehaald een glanzende witte towncar. Een uur later waren de koffers met de onderbroeken en sokken er ook en konden we naar de W-hotel. dat was gelukkig met behulp van Doris onze navigatie mevrouw van de Never Lost makkelijk te vinden en nadat Marijn de DJ van het hotel had overtuigd dat bij hem wilde inchecken in plaats van de receptie (kon ze zo snel niet vinden) konden we na een lange reis en na een klein hapje zalm eindelijk ons bedje opzoeken...
