We gaan naar de kerk en komen van een koude kermis thuis...
Tsja het begint een beetje eentonig te worden: maar ook vanochtend stonden we vroeg op omdat we nog een aantal dingen wilden zien voordat we naar PalmOne zouden gaan.Eerst stond St. Marys Cathedral op het programma. Een kerk uit de zestiger jaren - een betonnen kolos, maar wel heel fraai van binnen met het gehele dak in een punt met glas in lood daarin verwerkt.
Daarna naar Mission Dolores In het -hoe kan het ook anders- Mission gebied. Dit is het oudste gebouw van SF en een overblijfsel van de Spanjaarden. Van de gids leerden we dat Maria de moeder van Jezus is en meer van dat soort eye openener...
Op Castro hadden we lunch bij Catch op het terras en liepen we nog wat rond. In de beroemde boekhandel op castro: Book Inc. zag ik hem opeens: David Sedaris!
Ik was zo blij als een kind die net al zijn verjaardagstaartkaarsjes heeft uitgeblazen. Mijn David, hier in de boekwinkel. Dit is de man die al jaren in de NewYorkTimes top tien staat van meest verkochte boeken. Gelukkig herkende hij mij ook direct en "for my best friend from Amsterdam" wilde hij graag zijn laatste boek Dress your family in Corduroy and Demin signeren!
Na die geweldige ervaring gingen we op naar PalmOne in Miliptas - een klein plaatsje zo'n 50 miles beneden SF. Dat bleek een vergissing te zijn
.We hadden afgesproken met Steve Butch om te praten over de Treo 600 en hun oplossing voor de Real Estate market. Het blek al snel dat ze helemaal geen oplossing hadden voor de makelaardij en dat wij meer wisten van mobiele telefonie dan zij.
Na een tergend lang uur - waarin we niets te drinken kregen - konden we eindelijk weer naar buiten. Het enige wat we leerden is dat PalmOne niet meer in de PDA business wil zijn: hun concurrent is nu Nokia.
We hadden snel wat afleiding nodig na dit debacle. En wat beter te doen dan naar de film te gaan?
Het werd I Robot waar je zeker naar toe moet: geweldige film met Will Smith. Hoe zullen computers/het internet straks met mensen interacteren? Die vraag is een van de redenen van deze trip, dus kwam het thema van de film ons goed uit.Gelukkig hadden we een emmer pop corn en een sloot cola mee naar binnen genomen want de film duurde langer dan verwacht. Zo lang dat we pas om half negen weer buiten stonden en dat terwijl onze reservering in het beste restaurant om acht uur stond. (Ik had al moeten reserveren, confirmen en reconfirmen, dus het leek erop dat ze heel precies waren daar...
)We renden overde straten van SF, niet precies wetend waar we moesten zijn: ja ergens op Powel street.
Heuvel op, heuvel af. Dezelfde heuvel weer op en dezelfde weer af. Misschien was het toch handiger om even stil te staan en na te denken...? Dan toch maar weer heen en weer gerend. Eén ding was zeker de training van die dag had ik ook al weer achter de rug. Na een kwartier heen en weer geren kwamen we er achter dat het restaurant in een hotel verborgen zat. Ze hadden onze tafel reeds weggegeven, maar er zou een nieuwe komen.
Ik zat net uit te puffen met een glaasje bubbels toen de Maitre 'D langskwam dat als ik nog een slok wilde nemen en uberhaupt iets te eten wilde krijgen ik me moest verkleden. Een korte broek kon echt niet. (en dat terwijl mijn benen nu door al die training nou juist zo gespierd zijn en een lust voor het oog zin
)Maar goed het was inmiddels als bijna half tien en ik had geen keus: omkleden dus en weer heen en weer geren naar het hotel. Gelukkig maakte bij terugkomst de Bernardus Chardy van Ben Pon weer veeel goed en ver na middernacht kon ik toch nog gelukkig mijn oogjes sluiten.
Voor dat ik het vergeet: veel mensen hebben hier een geel rubber armbandje om met de tekst LiveStrong. Het is van Lance Armstrong. Geel als in yellow ribbon voor kankerpartienten en natuurlijk voor de gele trui. telkens als ik het draag krijg ik commentaar: Iedereen vindt Lance fantastisch al weet niemand wat van sport hij doet, laat staan wat de Tour de France is
